تفرد

کلمه «تفرد» در زبان فارسی به معنای «تنهایی» یا «یگانه بودن» است و در زمینه‌های مختلفی مثل ادبیات، فلسفه و جامعه‌شناسی مورد استفاده قرار می‌گیرد. برای استفاده صحیح و نگارشی این کلمه، توجه به چند نکته ضروری است:

1. هجای صحیح: این کلمه به درستی به صورت «تَفَرُّد» (با فتحه بر «ت» و «ف») نوشته می‌شود و باید در نوشتار خود این نکته را رعایت کنید.

2. استفاده در جملات: توجه داشته باشید که این کلمه معمولاً به عنوان اسم به کار می‌رود و برای بیان حالت یا وضعیت یگانه‌بودن یا تنهایی در جملات می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول یا عبارت حَرف اضافه‌ای استفاده شود. مثلاً:

   • «تفرد او در این زمینه باعث شد تا بیشتر شناخته شود.»
   • «من از تفرد این کتاب لذت می‌برم.»

3. همنشینی: کلمه «تفرد» معمولاً با صفاتی مثل «ذاتی» یا «خود» و عبارات خاص استفاده می‌شود. لذا برای تأکید بر معنا می‌توانید از این ترکیبات استفاده کنید:

   • «تفرد ذاتی»
   • «تفرد فردی»
4. معانی مرتبط: کلمه «تفرد» ممکن است معانی دیگری نیز در متن‌های مختلف داشته باشد، بنابراین توجه به سیاق متن و زمینه‌ای که در آن به کار می‌رود، بسیار مهم است.

به‌طور کلی، رعایت این نکات می‌تواند به نگارش درست و مؤثر این کلمه کمک کند.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "تفرد" در جمله آورده‌ام:

1. تفرد فکری او باعث شد که همیشه رویکردی متفاوت نسبت به مسائل داشته باشد.
2. در میان جمع، او با تفرد خود توانست توجه همه را جلب کند.
3. این اثر هنری به دلیل تفرد و نوآوری‌اش مورد تقدیر قرار گرفت.
4. تفرد فرهنگی هر منطقه، رنگ و بویی خاص به آن می‌بخشد.
5. او با تفرد در شیوه‌ی آموزش خود، موفق به جلب علاقه‌ی دانش‌آموزان شد.

اگر مثال‌های بیشتری نیاز دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!