تنگ نظری

کلمه «تنگ نظری» در فارسی به معنای محدود کردن دیدگاه‌ها یا عدم قبول دیدگاه‌های دیگر است. این ترکیب شامل دو کلمه است: «تنگ» و «نظری».

در زیر به قواعد نگارشی و دستور زبانی مرتبط با «تنگ نظری» می‌پردازیم:

1. نقطه‌گذاری: در جملاتی که از «تنگ نظری» استفاده می‌شود، معمولاً این عبارت به عنوان یک نوع صفت یا قید در جمله قرار می‌گیرد و باید به صورت صحیح و مطابق با دستور زبان فارسی مورد استفاده قرار گیرد:

   • «تفکر او به دلیل تنگ نظری‌اش محدود است.»

2. فاصله: هنگام نوشتن «تنگ نظری»، بین دو واژه باید فاصله‌گذاری صحیح رعایت شود. این عبارت به صورت دو واژه جدا نوشته می‌شود و نباید به هم چسبیده نوشته شود.

3. استفاده در متن: این عبارت معمولاً در زمینه‌های اجتماعی، فرهنگی یا روان‌شناختی مورد استفاده قرار می‌گیرد. بنابراین، بهتر است در متونی که به این مسائل مربوط است، به کار برود.

   • مثال: «تنگ نظری می‌تواند باعث ایجاد شکاف‌های اجتماعی شود.»

4. ترکیب‌ها و هم‌معنی‌ها: در بعضی موارد، می‌توان از عبارات و اصطلاحات هم‌معنی یا ترکیبی دیگر نیز استفاده کرد، اما باید توجه داشت که این عبارت به خوبی مفهوم را القا می‌کند و به همین دلیل استفاده از آن رایج است.

   • هم‌معنی‌ها: محدودیت دیدگاه، باریک‌اندیشی.
5. جایگاه در جمله: «تنگ نظری» می‌تواند به عنوان صفت (صفت فاعلی) یا مفعول در جملات مختلف به کار برود.
   • «او با تنگ نظری به مسائل نگاه می‌کند.» (صفت فاعلی)
   • «تنگ نظری او باعث مشکلاتی شد.» (مفعول)

در کل، هنگام نوشتن یا صحبت کردن درباره «تنگ نظری»، رعایت قواعد نگارشی و زبانی موجب وضوح و تأثیرگذاری بیشتر متن خواهد شد.