تهو

کلمه "تهو" در زبان فارسی قدیمی و به معنای "ماله"، "لکنت" یا "لکنت زبان" استفاده می‌شود. به لحاظ دستوری و نگارشی، در زیر نکاتی درباره این کلمه آورده شده است:

1. نحوه نوشتن: این کلمه باید به همین شکل، یعنی "تهو" نوشته شود و در هیچ صورتی نباید تغییر کند.

2. کاربرد: این کلمه بیشتر در ادبیات و متون کهن به کار رفته و در زبان محاوره‌ای رایج نیست.

3. صرف و نحو: "تهو" به عنوان یک اسم، در جملات فارسی به عنوان فاعل، مفعول یا سایر عبارات استعمال می‌شود، و بسته به ساختار جمله، می‌تواند به گونۀ متنوعی به کار رود.

4. تلفظ: تلفظ صحیح آن باید با توجه به قواعد زبان فارسی انجام شود؛ به طوری که "ت" و "ه" به درستی تلفظ شوند.

5. ارتباط با کلمات دیگر: این کلمه ممکن است با کلمات دیگری مانند "هیچ" یا "یتیمه" در بعضی جملات ترکیب شود، ولی استفاده از آن به عنوان یک کلمه مستقل بیشتر متداول است.

در نهایت، "تهو" به عنوان یک کلمه خاص در بافت ادبی و فرهنگی نیازمند دقت و توجه خاص در استفاده است.

1. پس از یک روز طولانی در محل کار، به تهو و خستگی افتاد و به خانه برگشت.
2. او به تهو و شادی خود در جشن تولد دوستش ادامه داد و همه را به رقص دعوت کرد.
3. تهو کوچه را در آغوش گرفت و با صدای بلند شعر خواند تا احساس بهتری پیدا کند.