کلمه "جمشید" از واژه‌های فارسی است که در ادبیات و فرهنگ ایرانی جایگاه ویژه‌ای دارد. در ادامه به بررسی قواعد فارسی و نگارشی مربوط به این کلمه می‌پردازیم:

1. نحوه نوشتار: کلمه "جمشید" همیشه به همین صورت نوشته می‌شود و از اشتباهاتی مانند "جمشید" یا "جمشید" باید پرهیز شود.

2. نوع کلمه: "جمشید" به عنوان یک اسم خاص استفاده می‌شود. این کلمه نام یک شخصیت افسانه‌ای در اساطیر ایرانی است و به طور خاص به عنوان یک پادشاه یاد می‌شود.

3. استفاده در جملات:

   • "جمشید شاهی بزرگ و معروف بود."
   • "افسانه‌های زیادی درباره جمشید و کارهایش وجود دارد."

4. قید و صفت: برای توصیف و بیان ویژگی‌هایی از جمشید می‌توان از صفات و قیدها استفاده کرد.

   • "جمشید، پادشاه دانا و با خردی بود."
   • "داستان‌های جمشید همیشه جذاب و خواندنی هستند."

5. مفرد و جمع: "جمشید" به عنوان یک اسم خاص به صورت مفرد به کار می‌رود و شکل جمع ندارد.

6. ارتباط با فرهنگ و ادبیات: هنگام استفاده از کلمه "جمشید"، می‌توان به زمینه‌های فرهنگی، ادبی و تاریخی آن نیز اشاره کرد. مثلاً "جمشید در شاهنامه فردوسی به عنوان یکی از شخصیت‌های اسطوره‌ای شناخته می‌شود."

به طور کلی، "جمشید" یک واژه با بار معنایی غنی و تاریخی است که در ادبیات و فرهنگ ایرانی مورد توجه قرار گرفته و استفاده صحیح و مناسب از آن می‌تواند به غنای متن کمک کند.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "جمشید" در جمله آورده‌ام:

1. جمشید در افسانه‌های ایرانی به عنوان پادشاه بزرگ و عدالت‌پیشه شناخته می‌شود.
2. باغ جمشید در کنار رودخانه، محل خوبی برای گذراندن یک روز آرام با خانواده است.
3. در داستان‌های ادبی، شخصیت جمشید نماد قدرت و عظمت است.
4. جمشید همیشه به دنبال یادگیری چیزهای جدید و گسترش دانش خود بوده است.
5. جشن‌های نوروزی به یاد جمشید و شکوه دوران او برگزار می‌شود.

اگر نیاز به جملات بیشتری دارید یا سوال دیگری دارید، بفرمایید!