کلمه "حدیث" و "حسن" هر دو از کلمات مهم و پرکاربرد در زبان فارسی و ادبیات اسلامی هستند. در زیر به قواعد نگارشی و معنایی این دو کلمه اشاره می‌شود:

1. "حدیث":

• معنی: "حدیث" به معنای گفته، روایت یا سخنی است که از پیامبران، امامان و شخصیت‌های مهم اسلامی نقل شده است.
• قواعد نوشتاری:
  • حروف "ح"، "د"، "یث" باید به درستی و به صورت پیوسته نوشته شوند.
  • هنگامی که "حدیث" به تنهایی به کار می‌رود، نیازی به استفاده از علامت‌های نگارشی خاص نیست.
  • در متون رسمی و علمی، معمولاً "حدیث" به همراه منبع یا راوی آن ذکر می‌شود.

2. "حسن":

• معنی: "حسن" به معنای خوب و نیکو است و همچنین اشاره به یکی از صفات خداوند و به عنوان نامی برای افراد نیز به کار می‌رود.
• قواعد نوشتاری:
  • مانند "حدیث"، کلمه "حسن" نیز باید به صورت درست و پیوسته نوشته شود.
  • در استفاده از "حسن" به عنوان نام، توجه به بزرگ نویسی اختیاری است (مثلاً حسن بن علی).
  • در متون علمی و ادبی، "حسن" ممکن است به همراه وصف یا توصیف باشد، مثلاً "حسن اخلاق".

نکات نگارشی:

• در نگارش رسمی جاهای مختلف ممکن است به این دو کلمه به عنوان جزء از عناوین کتاب‌ها، مقالات یا احادیث اشاره شود و لذا توجه به القاب و توابعت در نگارش مهم است.
• در نگارش متون ادبی و محتوای مذهبی، باید رعایت احترام و دقت در استفاده از کلمات و ترکیب‌های آن به عمل آید.

اگر سوال خاصی درباره قاعده خاصی در مورد این دو کلمه دارید، لطفاً بفرمایید.