خودشناس

کلمه «خودشناس» ترکیبی از دو بخش «خود» و «شناس» است. برای بررسی قواعد فارسی و نگارشی این کلمه، نکات زیر را می‌توان مد نظر قرار داد:

1. تجزیه و ترکیب: کلمه «خودشناس» از دو بخش «خود» (مفهوم خودآگاهی) و «شناس» (آگاه یا دانا) ساخته شده است. این ترکیب به معنای فردی است که خود را می‌شناسد و از خودآگاهی برخوردار است.

2. نوشتار: این کلمه به صورت پیوسته نوشته می‌شود و نیازی به فاصله‌گذاری بین اجزاء آن نیست. نگارش صحیح آن «خودشناس» است.

3. سمت و نقش کلمه: «خودشناس» یک اسم است و می‌تواند به عنوان صفت برای توصیف فردی استفاده شود که آگاهی از خود دارد.

4. کاربرد در جملات:

   • او یک فرد خودشناس است و به خوبی می‌داند چه چیزهایی او را خوشحال می‌کند.
   • برای موفقیت، داشتن یک ذهن خودشناس ضروری است.

5. صرف و نحو: این کلمه در جملات مختلف می‌تواند نقش فاعل، مفعول، یا صفت را به عهده بگیرد.

6. مترادف‌ها و antonym: مترادف‌های آن می‌توانند شامل «خودآگاه» یا «خودآشنا» باشند، در حالی که antonym آن می‌تواند «خودناشناس» یا «غافل از خود» باشد.

با رعایت این نکات، می‌توان به درستی از کلمه «خودشناس» در متون فارسی استفاده کرد.