خوش قولی

«خوش‌قولی» یک واژه ترکیبی در زبان فارسی است که از دو جزء «خوش» و «قول» تشکیل شده است. در زیر به برخی از قواعد فارسی و نگارشی مربوط به این عبارت پرداخته می‌شود:

1. نقطه‌گذاری:

   • این واژه به صورت «خوش‌قولی» نوشته می‌شود و بین «خوش» و «قول» باید از فاصله (خط تیره) استفاده شود تا نشان‌دهنده ترکیب این دو واژه در یک عبارت باشد.

2. تلفظ:

   • این واژه به صورت «khush-gholi» تلفظ می‌شود.

3. نوع واژه:

   • «خوش‌قولی» به عنوان یک اسم به کار می‌رود و به معنای وفا به وعده و پایبندی به قول اشاره دارد.

4. صرف و نحو:

   • این واژه می‌تواند در جملات به عنوان یک فاعل، مفعول یا متمم به کار رود. به عنوان مثال:
     • فاعل: «خوش‌قولی او ستودنی است.»
     • مفعول: «من خوش‌قولی او را تحسین می‌کنم.»

5. جمع:

   • جمع این واژه «خوش‌قولی‌ها» خواهد بود.
6. استفاده در جملات:
   • «افرادی که خوش‌قولی می‌کنند، همیشه مورد اعتماد هستند.»
   • «خوش‌قولی یکی از ویژگی‌های بارز اوست.»

با رعایت این قواعد، می‌توان از کلمه «خوش‌قولی» به درستی در نوشتار و گفتار استفاده کرد.