کلمه «دانشجو» در زبان فارسی به فردی اطلاق می‌شود که در یک دانشگاه یا مؤسسه آموزش عالی تحصیل می‌کند. برای استفاده صحیح و نگارشی از این کلمه چند نکته قابل توجه است:

1. نوشتار: کلمه «دانشجو» باید با حروف فارسی نوشته شود و از شکل‌های نادرست یا انگلیسی آن پرهیز کنید.

2. جنس: واژه «دانشجو» به‌طور کلی بدون توجه به جنسیت به کار می‌رود، اما در برخی متون ممکن است برای تفکیک جنسیت، از اصطلاحاتی چون «دانشجوی دختر» یا «دانشجوی پسر» استفاده شود.

3. جمع: جمع کلمه «دانشجو» به صورت «دانشجویان» می‌باشد.

4. قواعد نحوی: این کلمه می‌تواند در جملات به عنوان فاعل، مفعول یا مدرک بیاید. به عنوان مثال:

   • فاعل: «دانشجو در کلاس حاضر است.»
   • مفعول: «معلم از دانشجو سؤال کرد.»

5. استفاده در عبارات: می‌توان از «دانشجو» در عبارات مختلفی استفاده کرد، مانند «دانشجوی ممتاز»، «دانشجوی مشمول»، و غیره.

6. نگارش صحیح: در نگارش رسمی، توجه به استناد به منابع و فیش‌برداری صحیح از کتب و مقالات مرتبط با دانشجو و تحصیلات عالی نیز اهمیت ویژه‌ای دارد.

به طور کلی، کلمه «دانشجو» از کلمات رایج و مهم در زبان فارسی است و استفاده صحیح و به جا از آن نیز به فهم بهتر مطالب آموزشی و دانشگاهی کمک می‌کند.

البته! در اینجا چند مثال برای استفاده از کلمه "دانشجو" در جمله‌ها آورده شده است:

1. دانشجو به کتابخانه رفت تا منابع لازم برای تحقیق خود را پیدا کند.
2. هر دانشجو باید در جلسات آموزشی شرکت کند تا نمرات بهتری کسب کند.
3. این دانشگاه برای جذب دانشجویان بین‌المللی برنامه‌های ویژه‌ای برگزار می‌کند.
4. دانشجویان با همکاری یکدیگر پروژه‌های گروهی را انجام می‌دهند.
5. او به عنوان دانشجوی ممتاز در رشته خود شناخته شده است.

آیا نیاز به مثال‌های بیشتری دارید؟