واژه "دوست من" ترکیبی از دو کلمه است که هر یک دارای قاعده‌های نگارشی و دستوری خاص خود هستند. در زیر به برخی از این قوانین اشاره می‌کنم:

1. ترکیب واژگان: "دوست" به عنوان یک اسم و "من" به عنوان ضمیر شخصی است. ترکیب این دو به نوعی رابطه دوستی را بین گوینده و شنونده یا شخص مشترک نشان می‌دهد.

2. نوشتار: نوشتار صحیح این ترکیب به صورت جدا "دوست من" است. در فارسی، معمولاً واژه‌های توصیفی یا ضمایر بعد از اسم‌ها به صورت جدا نوشته می‌شوند.

3. نحوه استفاده: این ترکیب به معنای "دوستی که متعلق به من است" یا "دوستم" است. می‌توان از آن در جملات مختلف استفاده کرد؛ مثلاً:

   • "دوست من همیشه در کنارم است."
   • "من به دوست من اعتماد دارم."

4. قواعد نگارشی:

   • شروع جمله با حروف بزرگ: اگر این ترکیب در ابتدای جمله باشد، "دوست" باید با حرف بزرگ نوشته شود: "دوست من در مسابقه برنده شد."
   • استفاده از ویرگول: اگر "دوست من" به عنوان یک عبارت جملات توصیفی یا توضیحی آمده باشد، ممکن است نیاز به ویرگول داشته باشد: "دوست من، که همیشه مرا حمایت می‌کند، در اینجا است."
5. نکات دستوری:
   • در صورت نیاز به بیان بیشتری، می‌توان صفات یا عبارات دیگری را به این ترکیب اضافه کرد: "دوست خوب من"، "دوست قدیمی من".

این قواعد به درک بهتر ساختار و معنای "دوست من" کمک می‌کند و می‌تواند در نوشتار و گفتار روزمره به کار رود.