ذلول

کلمه "ذلول" در زبان فارسی به معنای "مطیع" یا "تسلیم" است و معمولاً در متون ادبی یا شعر به کار می‌رود. در اینجا به چند نکته نگارشی و قواعدی مربوط به این کلمه اشاره می‌کنم:

1. نقطه‌گذاری: اگر "ذلول" در وسط جمله قرار گیرد، باید توجه شود که علامت نگارشی قبل و بعد از آن به درستی استفاده شود. به عنوان مثال:

   • «او" ذلول" است در برابر فرمانبرداری.»

2. اشکال مختلف: می‌توانید از این کلمه در اشکال مختلف به عنوان اسم، صفت و غیره استفاده کنید. به عنوان مثال:

   • «او ذلول است» (صفت)
   • «ذلول‌ها معمولاً بدون اعتراض عمل می‌کنند.» (جمع)

3. هماهنگی با سایر کلمات: اگر "ذلول" در ترکیب با دیگر کلمات قرار گیرد، باید از نظر صرف و نحو به درستی با آن کلمات هماهنگ شود. مثلاً:

   • «این ذلول خسته به نظر می‌رسد.»
   • «ذلولانی که بی‌تردید به دیگران خدمت می‌کردند.»

4. استفاده در شعر و نثر: کلمه "ذلول" بیشتر در متون ادبی و شعر به کار می‌رود، بنابراین هنگام استفاده از آن باید به لحن و جو متن توجه کرد.

5. نوشتن با اعراب: اگر بخواهید معنای کلمه را به روشی خاص مشخص کنید، می‌توانید اعراب‌گذاری کنید:
   • «ذَلول» یا «ذُلُول»

استفاده صحیح و مناسب از این کلمه در متن، به غنای آن اضافه می‌کند و معنا را به خوبی منتقل می‌کند.

1. او همیشه در مقابل چالش‌ها ذلول بود و هرگز از تلاش دست نمی‌کشید.
2. در داستان‌های قدیمی، شخصیت‌های ضعیف معمولاً به‌عنوان ذلول توصیف می‌شدند که هیچ‌گاه بر اساس خودشان عمل نمی‌کردند.
3. در یک جامعه‌ سالم، هیچ کس نباید به عنوان ذلول و تحت سلطه دیگران زندگی کند.