کلمه «ذوالفقار» در زبان فارسی به صورت زیر تحلیل و نگارش می‌شود:

1. قواعد نوشتاری:

   • «ذوالفقار» به عنوان یک اسم خاص، نیاز به حروف بزرگ در ابتدای آن ندارد مگر در آغاز جمله.
   • در جملات رسمی و ادبی، این کلمه می‌تواند با حروف بزرگ نوشته شود: «ذوالفقار».

2. تراکیب کلمه:

   • «ذوالفقار» از دو قسمت تشکیل شده است: «ذو» و «الفقار». «ذو» به معنی «دارنده» و «الفقار» به معنی «تکه‌تکه» یا «خنجر» می‌باشد. بنابراین، «ذوالفقار» به معنای «دارنده‌ی تکه‌تکه» یا «دارنده‌ی شمشیر» است.

3. نحوه تلفظ:

   • تلفظ صحیح این کلمه به صورت «ذوالفقار» با تأکید بر اول کلمه است و به صورت زیرخوانی می‌شود: [zo-l-faqār].

4. جایگاه در جمله:

   • کلمه «ذوالفقار» می‌تواند به عنوان اسم خاص در جملات مختلف به کار رود. مثلاً: «امام علی (ع)، ذوالفقار را به عنوان شمشیر خود انتخاب کرد.»
5. قواعد نگارشی:
   • در نگارش، توجه به فاصله‌ها، نشانه‌های نگارشی و هم‌نشینی کلمات بسیار مهم است. پس از «ذوالفقار» اگر جملات ادامه پیدا کنند، باید بدانید که از نقطه‌گذاری صحیح استفاده کنید.

این کلمه در متون تاریخی و مذهبی به کرات به کار رفته و به عنوان نماد شجاعت و قدرت شناخته می‌شود.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "ذوالفقار" در جمله آورده‌ام:

1. حضرت علی (ع) با شمشیر ذوالفقار در جنگ‌ها شرکت می‌کرد و به شجاعت و دلاوری مشهور بود.
2. ذوالفقار به عنوان نمادی از قدرت و عدالت در تاریخ اسلام شناخته می‌شود.
3. در بسیاری از آثار هنری، تصویر ذوالفقار به عنوان نماد وفاداری و ایمان آورده شده است.
4. داستان‌های مربوط به ذوالفقار و استفاده آن در نبردها، الهام‌بخش شاعران و نویسندگان بسیاری بوده است.

اگر نیاز به مثال‌های بیشتری دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!