«شرف‌الدین» یک اسم خاص عربی است که در زبان فارسی نیز استفاده می‌شود. در نوشتن و نگارش این کلمه، چند نکته قواعدی و نگارشی وجود دارد:

1. کاپیتال‌ سازی: در متون رسمی و کتاب‌ها، معمولاً نام‌ها به صورت حروف بزرگ آغاز می‌شوند، اما در زبان فارسی به‌خصوص زمانی که نام‌های عربی به کار می‌روند، ایجاد جزئیات به شکل کلمات و به صورت اصلی مهم‌تر است.

2. فصل‌گذاری: در نگارش عبارت «شرف‌الدین»، بین دو بخش (شرف و دین) از هم جدا می‌شوند و با یک خط تیره (ـ) به هم متصل می‌شوند. این نکته هنگام استفاده از کلمه در متن مهم است.

3. نکات ادبی: در متون ادبی یا دینی، ممکن است قیدهای اضافی یا عبارات توصیفی درباره شخصیت یا مفهوم نام نیز اضافه شود؛ برای مثال، «شرف‌الدین به معنی شرافت دین است.»

4. نحوه خواندن: حتماً باید دقت شود که این کلمه به شکل درست و روان خوانده شود. تلفظ صحیح و تاکید بر بخش‌های مختلف کلمه، در ادبیات و مباحث مذهبی مهم است.

5. کاربرد: این نام معمولاً به‌عنوان یک عنوان یا لقب برای شخصیت‌های مذهبی، علمی یا ادبی استفاده می‌شود.

با رعایت این نکات می‌توان این کلمه را به درستی و به صورت مناسب در متن‌های نگارشی به کار برد.