شفقة

کلمه "شفقة" در زبان فارسی به معنای دلسوزی و رحمت است. در زیر به برخی از قواعد مربوط به این کلمه و استفاده آن اشاره می‌کنم:

1. نحو و صرف:

   • "شفقة" یک اسم است و معمولاً به عنوان اسم فاعل یا مفعول در جملات استفاده می‌شود.
   • می‌توان آن را با صفات و قیدها ترکیب کرد، مانند: "شفقت‌آمیز"، "با شفقت".

2. نقش کلمه در جمله:

   • می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول یا مضاف‌الیه به کار برود. مثلاً:
     • "او با شفقة به او نگاه کرد." (فاعل)
     • "شفقت او بر برادرش همواره مثال‌زدنی است." (مفعول)

3. نگارش:

   • در نوشتار رسمی، بهتر است از کلمه "شفقت" استفاده کنید که رایج‌تر است، اما "شفقة" هم به‌عنوان یک واژه عربی در متون ادبی و دینی کاربرد دارد.

4. قواعد املایی:

   • این کلمه به همین شکل نوشته می‌شود و دقت در نوع نگارش آن مهم است.

5. هم‌معانی و مترادف‌ها:

   • مترادف‌هایی مانند "دلسوزی"، "رحمت" و "عاطفه" می‌توانند در جملات جایگزین شوند.
6. استفاده در شعر و ادبیات:
   • "شفقت" یکی از مفاهیم مهم در شعر و ادبیات فارسی است و شاعران بزرگ ایرانی در اشعار خود به این مفهوم اشاره کرده‌اند.

به طور کلی، "شفقة" به عنوان یک واژه مهم در زبان فارسی، نیازمند توجه به متن و جایگاه آن در جملات است.