شفوی

کلمه "شفوی" در زبان فارسی به معنای "شفاهی" یا "گفتاری" است و به طور کلی به مواردی اشاره دارد که به صورت کلامی و غیرکتبی بیان می‌شوند. در مورد قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این کلمه به نکات زیر می‌توان اشاره کرد:

1. نحو و صرف: "شفوی" به عنوان یک صفت، برای توصیف اسم‌هایی که به صورت کلامی بیان می‌شوند، به کار می‌رود. این کلمه از ریشه‌ی "شفا" گرفته شده و در ساختارهای معنایی به کلمه‌ای که مربوط به گفتار است، اشاره می‌کند.

2. نقطه‌گذاری: در نوشتار، اگر "شفوی" در وسط جمله استفاده شود، باید به درستی با علائم نگارشی مرتبط از جمله کاما یا نقطه جدا شود. مثال: «او نظرات خود را به صورت شفوی بیان کرد.»

3. تطابق صفات: از آنجایی که "شفوی" یک صفت است، باید با اسمی که توصیف می‌کند، از نظر جنس و عدد همخوانی داشته باشد. به عنوان مثال: «گزارش شفوی» و «گزارش‌های شفوی».

4. مفاهیم مرتبط: کلمه "شفوی" معمولاً در مقابل کلمات "کتبی" یا "رسمی" قرار می‌گیرد. به عنوان مثال، "شرح شفوی" در برابر "شرح کتبی".

5. استفاده در متن: این کلمه معمولاً در متون اداری، حقوقی، آموزشی و ... به کار می‌رود، به ویژه در مواردی که نیاز به بیان نظرات یا اطلاعات به صورت کلامی وجود دارد.

با رعایت این نکات می‌توانید استفاده‌ی صحیح و مؤثری از کلمه "شفوی" در نوشتار و گفتار داشته باشید.

1. در جلسه‌ی امتحان، سوالات به صورت شفوی مطرح شدند و استاد از دانشجویان خواست تا پاسخ دهند.
2. او توانست با مهارت‌های شفوی خود، موضوع را به راحتی برای حاضرین توضیح دهد.
3. بسیاری از فرهنگ‌ها، داستان‌ها و افسانه‌های خود را به صورت شفوی از نسلی به نسل دیگر منتقل کرده‌اند.