کلمه "صالح" در زبان فارسی به معنی درستکار، نیکوکار و شایسته است. در ادامه به قواعد نگارشی و کاربردهای این کلمه می‌پردازیم:

1. نحوه‌ی نوشتار: کلمه "صالح" به صورت صحیح و بدون هیچگونه اضافات یا تغییراتی نوشته می‌شود.

2. نوع کلمه: "صالح" صفتی است که معمولاً برای توصیف افراد یا اعمال خوب و نیکو به کار می‌رود.

3. صرف و صرف شدن: این کلمه معمولاً در جملاتی که به توصیف شخصیت یا عمل کسی می‌پردازند مورد استفاده قرار می‌گیرد، مثلاً "او فردی صالح است".

4. ترکیب‌ با دیگر کلمات: "صالح" می‌تواند به عنوان بخشی از ترکیب‌ها نیز مورد استفاده قرار گیرد، مثلاً "صالحان" (معنای جمع نیکوکاران) یا "عمل صالح" (عمل نیکو).

5. نکات نگارشی: هنگام استفاده از این کلمه در نوشتار، باید توجه داشت که در جملات رسمی و ادبی، به درستی و به‌جای خود به‌کار رود و از به کار بردن آن در مواقعی که مناسب نیست پرهیز شود.

6. تلفظ: تلفظ کلمه "صالح" به صورت "صا-لح" است و در گفتار باید از صدای "صا" به صورت قوی استفاده کرد.

با رعایت این قواعد، می‌توانید از کلمه "صالح" به درستی در نوشتار و گفتار فارسی استفاده کنید.

1. علی همیشه در تلاش است تا با اعمال نیک خود، به عنوان یک فرد صالح شناخته شود.
2. در دین اسلام، شخصیت‌های صالح و نیکوکار همواره مورد احترام و محبت قرار می‌گیرند.
3. صالح به معنای درستکار و نیکوست و افرادی که این ویژگی را دارند، معمولاً در جامعه ارزشمند هستند.