ضباب

کلمه "ضباب" به‌معنای مه یا بخار رقیق است و در زبان فارسی به کار می‌رود. برای استفاده و نگارش درست این کلمه، می‌توان به چند نکته اشاره کرد:

1. نوشتار صحیح: کلمه "ضباب" به همین شکل نوشته می‌شود و باید توجه داشت که املای آن درست باشد.

2. استفاده صحیح در جمله: این کلمه معمولاً برای توصیف حالاتی به‌کار می‌رود که دید را کاهش می‌دهد یا فضایی مه‌آلود ایجاد می‌کند. به عنوان مثال:

   • صبح‌گاهان، ضبابی بر روی دشت نشسته بود.
   • در روزهای سرد زمستان، ضباب شهر را فرا می‌گیرد.

3. توجه به قواعد نگارشی:

   • اگر "ضباب" در ابتدای جمله قرار گیرد، باید با حرف بزرگ شروع شود: "ضباب در این منطقه بسیار سنگین است."
   • در صورت استفاده از "ضباب" به‌عنوان اسم خاص یا مجاز، باید به قواعد مربوط به اسم‌های خاص نیز توجه شود.
4. تلفظ: تلفظ صحیح این کلمه "ضَباب" است. حرف "ض" به‌صورت زَبان به‌کار می‌رود و صدای "باب" نیز به‌گونه‌ای است که باید به‌درستی بیان شود.

با رعایت این نکات می‌توانید کلمه "ضباب" را به‌درستی در نوشته‌های خود به‌کار ببرید.

1. صبح زود، در جنگل یک لایه ضباب زیبا بر روی درختان نشسته بود و فضای جادویی ایجاد کرده بود.
2. وقتی به قله کوه رسیدیم، متوجه شدیم که دره زیرین کاملاً در ضباب غلیظ پنهان شده است.
3. صدای زنگ اسبی که در ضباب حرکت می‌کرد، حس رمزآلودی به شب بخشید.