کلمه "ظهیر" در زبان فارسی به معنای یاری‌دهنده و پشتیبان است و از ریشه عربی به‌وجود آمده است. در اینجا به چند قاعده و نکته نگارشی و دستوری در مورد استفاده از این کلمه اشاره می‌کنم:

1. نحوه نوشتن: کلمه "ظهیر" باید با حروف فارسی نوشته شود و به درستی هجاء شود. در نوشتار رسمی و ادبی باید دقت شود که به شکل صحیح و بدون اشتباهات تایپی نوشته شود.

2. به‌کارگیری در متن: این کلمه معمولاً در متون ادبی، مذهبی و رسمی به کار می‌رود. وقتی از آن استفاده می‌کنید، بهتر است دقت کنید که بافت متن شما با معنای این کلمه هماهنگ باشد.

3. تلفظ: تلفظ صحیح این کلمه به صورت "زَهیْر" است. در نوشتار رسمی، بهتر است به تلفظ دقیق واژه‌ها توجه شود.

4. سایر اشکال: ممکن است در متون مختلف، کلمه "ظهیر" به اشکال یا ترکیب‌های دیگر نیز مورد استفاده قرار گیرد، مانند "ظهیرت" یا "ظهیرین". در این صورت، باید به قواعد صرف و نحو زبان فارسی توجه کنید.

5. استفاده در جملات: به عنوان مثال:
   • "او همیشه ظهیری برای دوستانش بوده است."
   • "ظهیر کلام حق، انسان‌های نیکوکار هستند."

با رعایت این نکات و قواعد، می‌توانید به‌خوبی از کلمه "ظهیر" در نوشتارهای خود استفاده کنید.

1. ظهیر همیشه در جمع‌های دوستانه با شوخ‌طبعی خود همه را سرگرم می‌کند.
2. کتاب جدید ظهیر درباره تاریخ هنر در ایران بسیار جذاب و آموزنده است.
3. در روزهای تعطیل، ظهیر به پیاده‌روی در پارک می‌رود تا آرامش بگیرد.