عدواء

کلمه "عدواء" در زبان فارسی به معنای "بیماری" یا "نقص" استفاده می‌شود و غالباً در متون ادبی و نثرهای کلاسیک به کار می‌رود. در اینجا به نکات نگارشی و قواعد مرتبط با استفاده از این کلمه اشاره می‌کنم:

1. نحوه نوشتار: کلمه "عدواء" باید به همین صورت و با این اعراب‌گذاری نوشته شود. اعراب‌گذاری در برخی متون رسمی و ادبی مهم است.

2. جمع‌سازی: در فارسی، این کلمه ممکن است به صورت "عدا" یا "عدوئی" نیز به کار رود. برای جمع‌سازی، ممکن است از "عدا" استفاده شود که بیشتر به معنی دشمن استفاده می‌شود، اما برای مفهوم بیماری، جمع‌سازی ممکن است به شکل دیگری باشد.

3. قید و صفت: این کلمه معمولاً در جملات به عنوان اسم منصوب یا مفعول به کار می‌رود. باید دقت کرد که قیدهایی که با آن استفاده می‌شود، باید به لحاظ معنایی با آن همخوانی داشته باشند.

4. استفاده در متون: در متون ادبی، شعر و نثر کلاسیک، کلمه "عدواء" می‌تواند در کنار دیگر واژه‌های توصیفی یا تشبیهی به کار رود تا معنای عمیق‌تری به جمله بدهد.

5. نکات معنایی: در انتخاب این کلمه دقت کنید که معانی مختلف آن ممکن است در بافت‌های مختلف متفاوت باشد و باید به اهمیت جایگاه کلمه در جمله توجه شود.

اگر سوال خاصی در مورد استفاده از این کلمه یا نمونه‌های بیشتر دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!

1. در جنگل، او عدواءی را مشاهده کرد که به آرامی در حال حرکت بود و به نظر می‌رسید در جستجوی غذاست.
2. عدواء در فرهنگ عامه به عنوان نماد دشمنی و کینه توزی بین دو قبیله شناخته می‌شود.
3. او برای مقابله با عدواء علمی خود، تصمیم گرفت که پژوهش بیشتری در زمینه موضوع مورد نظر انجام دهد.