کلمه "عسجد" در زبان فارسی به معنای "طلا" یا "زر" استفاده می‌شود و در متون کهن فارسی به کار می‌رود. در نوشتار و نگارش فارسی، چند نکته وجود دارد که باید در استفاده از این کلمه مدنظر قرار دهید:

1. املا: کلمه "عسجد" باید به همین شکل نوشته شود. از اشتباهاتی مانند "عسجد" یا "عسجدت" پرهیز کنید.

2. جملات: در ساخت جملات با این کلمه، مهم است که از قواعد جملات فارسی پیروی کنید. به عنوان مثال: "این تبرکات از عسجد ساخته شده‌اند."

3. توجه به زمینه: "عسجد" معمولاً در متون ادبی، شعر و یا متن‌های تاریخی استفاده می‌شود، بنابراین بهتر است در مواردی که با این نوع متون سروکار دارید از این کلمه استفاده کنید.

4. زبان‌آوری: اگر بخواهید این کلمه را در مکالمات روزمره یا نوشتار غیرادبی به کار ببرید، بهتر است با احتیاط عمل کنید، زیرا مردم ممکن است با آن آشنا نباشند.

5. هماهنگی با فصاحت: در جملاتی که این کلمه به کار می‌رود، سعی کنید از دیگر واژه‌های فصیح و زیبا نیز استفاده کنید تا متن شما جذاب‌تر شود.

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "عسجد" به درستی و به طور مؤثر در نگارش خود استفاده کنید.

1. در بازار قدیمی، فروشنده‌ای به زیبایی و درخشش عسجد اشاره کرد و گفت که این سنگ بسیار نادر است.
2. او دو حلقه‌ی عروسی از عسجد تهیه کرد که نماد عشق و دوستی‌اش با همسرش بود.
3. در وسایل زینتی قدیمی، اشیای دست‌ساز از عسجد وجود دارد که نشان‌دهنده‌ی هنر و ذوق سازندگان آن‌هاست.