غرش

کلمه "غَرش" در زبان فارسی به معنای صدای بلند و خروش مانند صدای رعد و شخصیت های خاصی مثل شیر است. برای استفاده صحیح از این کلمه در متن‌های فارسی، برخی از نکات و قواعد نگارشی به شرح زیر است:

1. جدا نویسی و پیوستگی:

   • این کلمه به صورت واحد استفاده می‌شود و باید به صورت غرش نوشته شود و نیازی به جدا نویسی نیست.

2. نقطه‌گذاری:

   • در جملاتی که این کلمه در میانه یا انتهای آنان قرار دارد، باید توجه کنید که قبل و بعد از آن علامت‌های نگارشی به درستی استفاده شوند.
   • به عنوان مثال: "صدای غرش رعد در آسمان طنین انداز بود."

3. معنی و کاربرد:

   • "غرش" معمولاً در توصیف صداهای بلند و خشن به کار می‌رود. در مواردی دیگر می‌توان از آن برای توصیف احساسات یا واکنش‌های شدید نیز استفاده کرد.

4. جمع‌سازی:

   • جمع کلمه "غرش" به صورت "غرش‌ها" است. به عنوان مثال: "غرش‌های شیر در جنگل طنین انداز است."
5. به کارگیری در جملات:
   • می‌توانید از این کلمه در جملات توصیفی یا ادبی استفاده کنید: "غرش سپاه در میدان جنگ احساس ترس را در دل دشمنان ایجاد کرد."

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "غرش" به‌طور صحیح و مؤثر در نوشتار فارسی خود استفاده کنید.

1. غرش رعد در آسمان، خبر از طوفانی قریب‌الوقوع می‌داد.
2. صدای غرش شیر به وضوح در دل جنگل شنیده می‌شد و دیگر حیوانات را به سکوت وادار می‌کرد.
3. در طول شب، غرش امواج دریا به ساحل نزدیک می‌شد و صدای آرامش‌بخش طبیعت را به گوش می‌رساند.