کلمه "غریب وند" ترکیبی از دو بخش است: "غریب" که به معنای دور افتاده یا غیرمتداول است و "وند" که در زبان فارسی به معنای نسب یا وابستگی به کار می‌رود. این ترکیب می‌تواند به عنوان یک واژه تکی یا یک اصطلاح خاص مورد استفاده قرار گیرد.

قواعد نگارشی برای "غریب وند":

1. نوشتار صحیح:

   • کلمه "غریب وند" باید به همین صورت نوشته شود و از نوشتن آن به صورت‌های مختلف خودداری شود.

2. فاصله‌گذاری:

   • بین "غریب" و "وند" باید یک فاصله باشد.

3. استفاده از نقطه‌گذاری:

   • در متون رسمی، اگر "غریب وند" بخشی از جمله باشد، لازم است که سایر قواعد نگارشی و نقطه‌گذاری رعایت شود.
4. معنا و کاربرد:
   • این ترکیب می‌تواند به عنوان صفت یا اسم به کار رود و باید با توجه به سیاق جمله به درستی تفسیر شود.

مثال:

• "او غریب وند است و با ما ارتباطی ندارد."
• "این لغت یک غریب وند جدید در زبان فارسی است."

نکته:

اگر "غریب وند" به عنوان یک عنوان یا نام خاص به کار برود، باید به صورت خاص‌تر و با رعایت قواعد خاص نگارش عناوین نوشته شود.

در نهایت، توجه به بافت و محتوای جمله‌ای که کلمه "غریب وند" در آن به کار می‌رود، اهمیت زیادی دارد تا معنای صحیح و موردنظر منتقل شود.