کلمه "غیبی" در زبان فارسی به معنای "ناشی از غیب" یا "نامرئی" است و در متون دینی و فلسفی به کار می‌رود. در زیر به برخی قواعد نگارشی و نکات مربوط به استفاده از این کلمه اشاره می‌شود:

1. نقطه‌گذاری: اگر "غیبی" در پایان جمله قرار بگیرد، باید بعد از آن نقطه گذاشته شود. مانند: "ما درباره مسائل غیبی بحث کردیم."

2. حروف اضافه: این کلمه می‌تواند با حروف اضافه ترکیب شود. مثلاً: "از غیبی" یا "در غیبی".

3. نوشتار ترکیبی: اگر "غیبی" به عنوان صفت به کار گرفته شود، باید همراه با اسم بیاید. مثلاً: "جهان غیبی" یا "موجودات غیبی".

4. قید: "غیبی" می‌تواند به عنوان قید نیز استفاده شود. در این صورت باید دقت کرد که جمله مفهوم صحیحی را منتقل کند.

5. تناسب با مفاهیم دیگر: در نوشته‌های فلسفی یا دینی، باید دقت شود که "غیبی" به نحو صحیح با دیگر مفاهیم مرتبط به کار رود، مانند "مادّی"، "عقلی" و "حسی".

6. توجه به ساختار جمله: در استفاده از "غیبی"، باید ساختار جملات به گونه‌ای تنظیم شود که بیان شفاف و دقیقی از مفهوم مدنظر ارائه دهد.

به عنوان مثال: "ما به بعضی از حقایق غیبی ایمان داریم."

استفاده صحیح و مفهوم کلمه "غیبی" بسته به زمینه و موضوع مورد بحث دارد، لذا دقت در کاربرد آن ضروری است.

1. او همیشه در مسائل غیبی و اسرارآمیز کنجکاو بود و به دنبال کشف حقیقت بود.
2. برخی از مردم به غیبی بودن وجود ارواح و موجودات فراطبیعی معتقدند.
3. در ادبیات کلاسیک فارسی، داستان‌های غیبی و ماورایی به وفور یافت می‌شوند.