فرشته ٔ وحی

کلمه "فرشتهٔ وحی" از دو واژه "فرشته" و "وحی" تشکیل شده است. در زبان فارسی، برای استفاده و نگارش این ترکیب به نکات زیر توجه کنید:

1. فاصله‌گذاری: بین "فرشته" و "وحی" هیچ فاصله‌ای وجود ندارد و آنها به صورت یک ترکیب نامعین نوشته می‌شوند.

2. تنوین و نون: اگر این ترکیب در متن به عنوان اسم معین و مشخص استفاده شود، نیازی به تنوین (تنوین برای کلمات نکره است) ندارد. به عنوان مثال: "فرشتهٔ وحی به پیامبر وحی می‌آورد."

3. نقطه‌گذاری: در صورت استفاده از علامت "تاء" (تاء روی سطری زیر "فرشته")، این علامت نشان‌دهندهٔ یک ارتباط خاص و معنایی بین دو واژه است و به دقت در نوشتار کمک می‌کند.

4. نقش دستوری: "فرشتهٔ وحی" معمولاً به عنوان فاعل یا مفعول در جملات استفاده می‌شود. مثلاً: "فرشتهٔ وحی به پیامبر ندا داد."

5. خودداری از اعراب‌گذاری: در بیشتر متون فارسی، اعراب‌گذاری لازم نیست و استفاده از شکل بدون اعراب مرسوم‌تر است.

به طور کلی، "فرشتهٔ وحی" به معنای فرشته‌ای است که پیام‌های الهی را به پیامبران می‌رساند، که در زبان فارسی و متون دینی به عنوان یک اصطلاح شناخته شده است.