ق - م

کلمه "ق" و "م" هر دو از حروف الفبای فارسی هستند و دارای قواعد خاص خود در نوشتار و تلفظ می‌باشند. اگر بخواهیم به یک مرور کلی از قواعد نگارشی مربوط به این حروف بپردازیم، می‌توان موارد زیر را ذکر کرد:

قواعد نگارشی مربوط به حرف ق (قاف):

1. نقطه‌گذاری: "ق" در انتهای کلمات معمولا بدون تغییر و مانند حرف "ق" در میانه کلمه نوشته می‌شود.
2. خلاف قاعده‌ها: در توضیحات برخی نویسندگان، گاهی از "ق" به عنوان حرف صدا دار یاد می‌شود، اما در زبان فارسی "ق" معمولاً به عنوان یک حرف بی‌صدا در نظر گرفته می‌شود.

قواعد نگارشی مربوط به حرف م (میم):

1. تکیه و تحت‌الفظ: "م" می‌تواند به عنوان حرف صدادار در ابتدای کلمه یا میانه آن به کار رود. در برخی موارد، "م" در پایان کلمات، به صورت مستقل و با حروف اتصال نمایش داده می‌شود.
2. چندشعرفی و میانجی: حرف "م" می‌تواند در ساخت کلمات مرکب یا مصدری، نقش میانی ایفا کند که به معنای دیگری نیز دلالت دارد.

مثال‌ها:

• قاف: کلماتی مانند "قلم"، "قمر" و "قلب" نشان‌دهنده نحوه استفاده از "ق" هستند.
• میم: کلماتی مانند "مهر"، "مداد" و "موز" نشان‌دهنده نحوه استفاده از "م" هستند.

برای ارتقاء مهارت‌های نگارشی در زبان فارسی، مراجعه به منابع معتبر و تمرین نوشتن می‌تواند بسیار مؤثر باشد.