کلمه «ک» در زبان فارسی، حرفی است که به‌تنهایی معانی خاصی ندارد و معمولاً به‌عنوان یکی از حروف الفبای فارسی به کار می‌رود. اما در برخی موارد، «ک» به عنوان پسوند یا حرف اضافه به کار می‌رود و قواعد خاصی در نوشتار و نگارش آن وجود دارد. در اینجا به برخی از این قواعد اشاره می‌کنم:

1. حرف اضافه «ک»: در فارسی، وقتی از «ک» به عنوان حرف اضافه استفاده می‌شود، معمولاً به معنای «از» یا «به» است و با اسم بعد از خود به‌کار می‌رود. مثلاً:

   • «کتاب ک علی» (کتاب علی)

2. نحوه نوشتن «ک»:

   • در متن‌های رسمی و ادبی، بهتر است که از «ک» به‌صورت جدا و بدون فاصله نوشته شود، مگر اینکه در دستوری خاص به صورت دیگر به کار برود.
   • در برخی محاوره‌ها، ممکن است به صورت «كَ» یا «کَ» برای تاکید یا تفکیک صدا به کار رود.

3. قواعد نگارش:

   • هنگام استفاده از «ک» در پایان جملات یا عبارات، باید دقت کرد که معانی متغیر یا تخصصی ایجاد نشود.
   • در متون علمی و ادبی، باید به شکل و قواعد خاص نگارش توجه کرد و از استفاده نادرست یا بی‌مورد از «ک» خودداری کرد.
4. کاربرد در گویش‌ها: قدرت «ک» در برخی از گویش‌ها یا لهجه‌ها ممکن است تغییر کند، بنابراین آموختن و آشنایی با این موارد نیز مهم است.

اگر سوال خاص‌تری درباره کاربرد و قواعد «ک» دارید، خوشحال می‌شوم که پاسخ دهم!

1. کتابی که دیروز خریدم، بسیار جذاب و آموزنده است.
2. کودکان در پارک مشغول بازی و خنده بودند.
3. کره‌ی زمین خانه‌ی تمامی موجودات زنده است و باید از آن محافظت کنیم.