کلمه «گسارده» به حالت ماضی، از فعل «گسستن» (به معنی جدا کردن یا پاره کردن) مشتق شده است. در اینجا به برخی از قواعد نحوی و نگارشی مربوط به این کلمه و استفاده‌های آن می‌پردازیم:

1. نحوه صرف:

   • «گسارده» به عنوان صفت مفعولی به کار می‌رود و به چیزی اشاره دارد که از هم جدا یا پاره شده است. بنابراین، می‌تواند به عنوان صفت برای اسم‌ها استفاده شود.
   • مثال: «رشته‌های گسارده» یا «بافت گسارده».

2. ترکیب با قید:

   • این کلمه می‌تواند با قیدهای مختلفی ترکیب شود تا حالتی خاص را نشان دهد.
   • مثال: «به شدت گسارده» یا «به آرامی گسارده».

3. جایگاه در جمله:

   • به عنوان صفت، «گسارده» معمولاً بعد از اسم می‌آید.
   • مثال: «کتاب‌های گسارده روی میز قرار داشتند.»

4. هم‌خانوادگی و معانی مرتبط:

   • این کلمه با کلمات دیگر مانند «گسست» یا «گسستگی» مرتبط است و معانی مشابهی دارد، اما در زمینه‌های مختلف به کار می‌روند.
5. نکات نگارشی:
   • در نوشتار رسمی، بهتر است از کلمه «گسارده» در موقعیت‌های مناسب و با دقت استفاده شود تا ابهامی در معنا ایجاد نشود.

استفاده صحیح و به‌جا از این کلمه می‌تواند نگارشی خوب و معنی‌دار را ایجاد کند.

1. درختان گسارده‌ی جنگل به دلیل طوفان‌های اخیر آسیب دیده‌اند و شاخ و برگ‌هایشان در هر سو پخش شده است.
2. تصویر گسارده‌ای از یک دنیا پر از زیبایی‌ها و مشکلات بر روی دیوار گالری به نمایش درآمده است.
3. روزهای گسارده‌ی زمستان به تدریج جای خود را به بهار پرنشاط می‌دهند و طبیعت دوباره زنده می‌شود.