واژه "متبختر" از ریشه "تبختر" به معنای "تکبر" و "فخر" استفاده می‌شود. این واژه به صفت‌هایی نسبت داده می‌شود که اشاره به فردی دارد که از خود متکبر و فخرآفرین به نظر می‌رسد. در نگارش این واژه و استفاده از آن در جملات، چند نکته وجود دارد:

1. هجا و تلفظ: واژه "متبختر" بر اساس قاعده‌های هجایی به صورت متبختر /ma-ta-bakh-tar/ تلفظ می‌شود. توجه به صحیح تلفظ واژه‌ها اهمیت زیادی دارد.

2. جنس و تعداد:

   • "متبختر" به صورت مذکر استفاده می‌شود. در صورتیکه بخواهید به مؤنث اشاره کنید، ممکن است از "متبختره" (در زبان محاوره) یا واژه‌های مشابه استفاده کنید.

3. مشتقات: این واژه می‌تواند به صورت‌های مختلفی هم به کار رود، مانند "تبختر" (اسم) و "متبخترانه" (قید).

4. نگارش:

   • در متن‌های رسمی و نوشتاری، از آنجا که "متبختری" نوع نادرستی به شمار می‌آید، بر استفاده صحیح از "متبختر" تأکید می‌شود. همچنین باید از علائم نگارشی مناسب در اطراف این کلمه استفاده کرد.
5. استفاده در جملات:
   • در جملات توصیفی: "او شخصی متبختر است که همواره در تلاش است تا دیگران را تحت فشار قرار دهد."
   • در جملات انتقادی: "رفتار متبخترانه او باعث ایجاد حس نفرت در دیگران شد."

با رعایت این نکات، می‌توانیم از این واژه به طور صحیح و مؤثر در نوشته‌های خود استفاده کنیم.

1. در میهمانی، رفتار متبختر یکی از مهمانان همه را تحت تأثیر قرار داد.
2. او با وجود موفقیت‌هایش، هرگز به خاطر شهرتش متبختر نشد و همواره humble باقی ماند.
3. متبختر بودن در صحبت کردن با دیگران می‌تواند به رابطه‌ها آسیب برساند.