کلمه "مفلس" در زبان فارسی به معنای بی‌پول، بی‌چیز، و ناتوان در تأمین معاش است. در ادامه، به بررسی قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این کلمه می‌پردازیم:

۱. معنا و کاربرد

• مفلس: به طور کلی به شخصی اطلاق می‌شود که دارای پول یا دارایی نیست. این واژه در متون ادبی، اجتماعی و اقتصادی به کار می‌رود.

۲. صرف و نحو

• صرف کلمه: "مفلس" یک اسم است و می‌تواند به عنوان فاعل یا مفعول در جمله استفاده شود.
  • مثال: "او مفلس است."
  • مثال: "مفلس‌ها به کمک نیاز دارند."

۳. ویژگی‌های نگارشی

• نوشتن کلمه در متن: "مفلس" به‌عنوان یک اسم، باید در متن به درستی نوشته شود و نیاز به تاکید یا علامت‌گذاری خاصی ندارد مگر در مواردی مثل شعر یا نثر ادبی که بخواهیم برای تأکید بر آن تأکید کنیم.
• استفاده از نشانه‌های نگارشی: در جملاتی که کلمه "مفلس" به کار می‌رود، بر اساس ساختار جمله، ممکن است نیاز به ویرگولی باشد.
  • مثال: "او، مفلس و غریب، در خیابان‌ها می‌گردد."

۴. توجهات زبان‌شناختی

• هم‌خانواده‌ها: واژه‌های مرتبط و هم‌خانواده با "مفلس" شامل مفلسانه، مفلس بودن و غیره می‌باشد.
• مترادف‌ها: کلمات دیگری مانند فقیر، تنگدست و بی‌چیز نیز ممکن است به جای "مفلس" مورد استفاده قرار گیرند، اما هر کدام بار معنایی متفاوتی دارند.

۵. مثال‌های استفاده

• "در این زمانه، مفلس شدن از هر زمانی دیگر آسان‌تر به نظر می‌رسد."
• "مفلس به فکر رفع نیازهای اولیه‌اش است."

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "مفلس" به‌درستی و به‌طور مؤثر در متون خود استفاده کنید.

1. به دلیل مشکلات مالی، او به ناچار به وضعیتی مفلس دست یافت و نتوانست هزینه‌های زندگی‌اش را تامین کند.
2. داستان آن مرد مفلس در شهر، عبرتی برای همه شد که چگونه می‌توان با مدیریت درست مالی از ورشکستگی جلوگیری کرد.
3. پس از ضربه‌های مکرر اقتصادی، کسب‌وکارشان به حالتی مفلس رسید و مجبور شدند برای نجات شرکت اقدام به فروش دارایی‌های خود کنند.