کلمه «منصور» یک اسم خاص است و معمولاً در متون فارسی به عنوان نام علم استفاده می‌شود. در زیر به برخی از قواعد نگارشی و زبانی مربوط به این کلمه اشاره می‌کنم:

1. رأس جمله: هنگامی که «منصور» در ابتدای جمله قرار می‌گیرد، معمولاً با حرف بزرگ آغاز می‌شود. مثلاً: «منصور امروز به دیدار خانواده‌اش رفت.»

2. تأکید و ندا: هنگام استفاده از این كلمه در جملات تأكیدی یا ندا، معمولاً باید به لحن مناسب توجه کرد. مثلاً: «ای منصور! به ما بپیوند.»

3. نسبت به دیگر کلمات: اگر «منصور» به عنوان نهاد در جمله باشد، معمولاً بصورت مرفوع و بدون تغییر باقی می‌ماند. مثلاً: «منصور به خانه آمد.»

4. جملات وصفی: اگر بخواهید از «منصور» به عنوان مضاف یا مضاف‌الیه استفاده کنید، باید ترتیب و نحو صحیح را رعایت کنید. مثلاً: «کتاب منصور بسیار جالب است.»

5. استفاده در زمان‌های مختلف: در زمان‌های مختلف (گذشته، حال، آینده) نیز توجه به شکل فعل و ترتیب کلمات لازم است. مثلاً: «منصور دیروز به میهمانی رفت.»

با رعایت این نکات و قواعد، می‌توانید از کلمه «منصور» به بهترین شکل در جملات فارسی استفاده کنید.

1. منصور در مسابقه ملی شعر به عنوان بهترین شاعر شناخته شد.
2. روز گذشته، منصور به همراه خانواده‌اش به سفر رفت.
3. منصور همیشه در کارهای گروهی پیشتاز و فعال است.