کلمه "ناطقی" در زبان فارسی به معنای "گوینده" یا "سخنگو" است و به عنوان صفت به کار می‌رود. در اینجا به برخی از قواعد نگارشی و دستوری مرتبط با این کلمه اشاره می‌کنم:

1. نقطه گذاری: اگر "ناطقی" در میانه جمله قرار گیرد، باید بر اساس قواعد نقطه‌گذاری، جملات یا عبارات قبل و بعد از آن به درستی علامت‌گذاری شود.

2. توافق جنس و عدد: اگر "ناطقی" به عنوان صفت توصیفی به کار برود، باید از نظر جنس و عدد با اسم مربوطه تطابق داشته باشد. مثلاً:

   • "گوینده ناطقی" (مذكر)
   • "گوینده ناطقه" (مؤنث)

3. جمله سازی: اگر بخواهیم جمله‌ای با این کلمه بسازیم، باید توجه داشته باشیم که کلمه به درستی در متن گنجانده شود و معنا واضح باشد. مثلاً:

   • "او یکی از ناطقان برجسته این مجمع است."
   • "در این نشست، ناطقین نظرات خود را ارائه خواهند داد."

4. تلفظ صحیح: باید توجه داشته باشیم که کلمه "ناطقی" به طور صحیح تلفظ شود و از لحاظ آوایی دچار اشتباه نشود.

5. به کارگیری در متن: در نوشتار رسمی و ادبی به کارگیری این کلمه باید با دقت انجام شود و از زیاده‌گویی یا تکرار بی‌مورد پرهیز شود.

با رعایت این نکات، می‌توان از کلمه "ناطقی" به درستی و به صورت مؤثر استفاده کرد.

1. ناطقی با صدای دلنشین خود توانست توجه همه را در مراسم جلب کند.
2. در جلسه امروز، ناطقی به خوبی نکات کلیدی را برای مخاطبان تشریح کرد.
3. او به عنوان ناطقی مجرب در کنفرانس بین‌المللی معرفی شد و همه را تحت تأثیر قرار داد.