کلمه "نامقبول" در زبان فارسی از دو بخش تشکیل شده است: "نام" و "قبول". این کلمه به معنای چیزی است که پذیرفته نمی‌شود یا در جایی مورد قبول واقع نمی‌گردد.

قواعد نگارشی و دستوری مرتبط با کلمه "نامقبول":

1. نحو (ساختار جملات):

   • "نامقبول" می‌تواند به عنوان صفت در جملات به کار رود. در این صورت می‌توان آن را به اسامی متصل کرد:
     • مثال: «این پیشنهاد نامقبول است.»

2. نقطه‌گذاری:

   • هنگام استفاده از "نامقبول" در جملات، نیاز به رعایت قواعد نقطه‌گذاری است. به عنوان مثال، پس از جمله‌ای که این کلمه در آن به کار رفته، می‌توانید علامت پایان (نقطه، سوال یا تعجب) قرار دهید.

3. قواعد املایی:

   • "نامقبول" به صورت صحیح باید با "ن" و "م" و "ق" و "ب" و "ل" نوشته شود و هچنین لازم است که کلمه به درستی تمام حروف آن به صورت صحیح استفاده گردد.

4. استفاده در متن‌ها:

   • در متون رسمی و نوشتاری، بهتر است "نامقبول" در شرایطی استفاده شود که نیاز به بیان نارضایتی یا غیر قابل قبول بودن یک موضوع یا پیشنهاد باشد:
     • مثال: «نظر ایشان در این موضوع برای ما نامقبول بود.»
5. سازگاری با زمان‌های مختلف:
   • می‌توان این کلمه را در زمان‌های مختلف جملات به کار برد، اما باید به تناسب هر زمان تغییراتی در فعل‌های جملات ایجاد کرد:
     • مثال: «اگر این روش نامقبول باشد، ما به دنبال گزینه‌های دیگر خواهیم بود.»

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "نامقبول" به درستی در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.

1. رفتار او در جلسه امروز کاملاً نامقبول بود و باعث ناراحتی همه اعضای گروه شد.
2. نظراتی که دربارهٔ پروژه مطرح کرد، به دلیل عدم پایه‌گذاری علمی، نامقبول به نظر می‌رسیدند.
3. جامعه هیچ گونه تبعیضی را در این زمینه نامقبول نمی‌داند و بر برابری حقوق تأکید دارد.