ندامت

کلمه "ندامت" در زبان فارسی به معنای پشیمانی یا تاسف نسبت به اعمال گذشته است. در نوشتن و به کار بردن این واژه، می‌توان به چند نکته نگارشی و دستوری توجه کرد:

1. نوع کلمه: "ندامت" یک اسم است و معمولاً به عنوان اسم خاص در جملات استفاده می‌شود.

2. قید و صفت: می‌توانید از صفات و قیدهایی برای توصیف ندامت استفاده کنید. به عنوان مثال: "ندامت عمیق"، "ندامت واقعی"، "ندامت شدید".

3. ترکیب‌های معنایی: واژه "ندامت" می‌تواند در ترکیب با دیگر واژه‌ها به کار رود، مثلاً: "ندامت و پشیمانی"، "ندامت از گذشته".

4. فعل‌های مرتبط: می‌توانید از افعالی مانند "احساس کردن"، "داشته بودن" یا "آورده شدن" در کنار این کلمه استفاده کنید: "او ندامت داشت" یا "او از اعمالش ندامت کرده است".

5. سبک نوشتاری: در متون ادبی یا رسمی، استفاده از "ندامت" می‌تواند مفاهیم عمیق‌تری را منتقل کند، بنابراین به تناسب با سبک متن استفاده شود.

به طور کلی، "ندامت" یک واژه غنی با بار معنایی قابل توجه است که باید با دقت و در زمینه مناسب به کار رود.

1. پس از آنکه تصمیم اشتباهی گرفت، همواره در ندامت بود که چرا به هشدارهای دوستانش توجه نکرده است.
2. ندامت او بر اثر رفتار نابخردانه‌اش، باعث شد تا در تلاش برای جبران اشتباهاتش باشد.
3. در جلسات مشاوره، او به بیان ندامت خود از گذشته‌اش پرداخت و ابراز امیدواری کرد که آینده‌اش بهتر شود.