کلمه "وعاظ" (جمع "واعظ") به معنای کسانی است که در مورد دین و اخلاق سخنرانی می‌کنند و موعظه می‌کنند. در اینجا به برخی از قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این کلمه اشاره می‌کنم:

1. نحوه نوشتار: کلمه "وعاظ" به صورت صحیح و با حفظ اعراب‌گذاری نوشته می‌شود. در این حالت، اعراب گذاری آن ضرورتی ندارد مگر اینکه در متنی خاص بخواهیم به تلفظ صحیح آن اشاره کنیم.

2. جمع‌سازی: "وعاظ" جمع واژه "واعظ" است. این کلمه به صورت جمع مکسر ساخته شده و فرمت جمع آن با توجه به اصل جمع‌سازی در فارسی است.

3. مکالمه و متن: در هنگام نوشتن یا بیان این کلمه، باید توجه داشت که در متن‌های رسمی و علمی، این کلمه با فرم صحیح و دقیق‌اش مورد استفاده قرار گیرد.

4. کاربرد در جملات: برای استفاده از این کلمه در جملات، می‌توان از آن به عنوان فاعل، مفعول یا حتی در صفت‌ها استفاده کرد. مثلاً:

   • "وعاظ در مراسم‌های مذهبی حضور دارند."
   • "نظرات وعاظ در مورد دین بسیار مهم است."

5. انتخاب معادل‌های مناسب: در برخی متون می‌توان از معادل‌های دیگری همچون "مربیان دینی" یا "مبلغین" نیز استفاده کرد. این بستگی به سیاق متن و هدف نویسنده دارد.

6. توجه به ادبیات: در ادبیات فارسی، وعاظ همواره جایگاه ویژه‌ای در القای مفاهیم اخلاقی و دینی دارند و می‌توان به ویژگی‌های شخصیتی و نقش اجتماعی آنان در متن‌های ادبی اشاره کرد.

با توجه به نکات فوق، می‌توان "وعاظ" را به درستی در جملات و متون مختلف به کار برد و از آن بهره‌مند شد.

1. وعاظ در شب‌های قدر مردم را به دعا و نیایش دعوت می‌کنند.
2. برخی وعاظ به تفسیر آیات قرآن در محافل دینی می‌پردازند.
3. وعاظ نقش مهمی در ترویج آموزه‌های اسلامی و اخلاقی در جامعه دارند.