کلمه "وقت نشناس" که به شکل صفت کاربرد دارد، به معنای فردی است که به زمان و قرارها توجه ندارد یا به طور کلی در تنظیم وقت خود نامنظم است. در نگارش این کلمه و استفاده از آن به چند نکته باید توجه کرد:

1. به هم پیوستگی: "وقت نشناس" به صورت جدا نوشته می‌شود و کلمات "وقت" و "نشناس" به هم نمی‌چسبند.

2. نکته صفتی: این کلمه به عنوان یک صفت استفاده می‌شود. بنابراین، معمولاً قبل از اسم‌ها به کار می‌رود: مثلاً "او یک فرد وقت نشناس است."

3. نحوۀ تکیه بر صفت: وقتی از "وقت نشناس" استفاده می‌کنید، می‌توانید به منظور تاکید بر صفت، از توصیف بیشتری استفاده کنید: مثلاً "او به خاطر وقت نشناسی‌اش همیشه در کارهایش عقب می‌افتد."

4. جنس و شمار: این کلمه به همین شکل برای مذکر و مؤنث و همچنین در حالت مفرد و جمع به کار می‌رود: "افراد وقت نشناس" یا "زن وقت نشناس".

5. نگارش صحیح: دقت داشته باشید که در نوشته‌های رسمی، استفاده از کلمات دقیق و صحیح اهمیت زیادی دارد. اطمینان حاصل کنید که این واژه به درستی و در جای مناسب خود به کار می‌رود.

به طور کلی، "وقت نشناس" به‌عنوان یک واژه توصیفی به فقر در زمان‌بندی و نظم اشاره دارد و باید به دقت در متون و جملات خود به کار برود.