کلمه "فرّار" در زبان فارسی به معنای "فرار کننده" یا "کسی که فرار می‌کند" به کار می‌رود. این کلمه به طور کلی از ترکیب دو جزء تشکیل شده است:

1. جزء اول (فرّ): که به معنای فرار یا گریختن است و ریشه‌ آن به فعل "فرار کردن" برمی‌گردد.
2. جزء دوم (ار): پسوند نسبت است که به کلمه اضافه می‌شود تا صفت یا اسم فاعل ایجاد کند.

قواعد نگارشی و نوشتاری مربوط به "فرّار":

1. نوشتن صحیح: کلمه "فرّار" با دو "ر" نوشته می‌شود، که نشان‌دهندهٔ آن است که این کلمه به لحاظ تلفظ، باید با تشدید ادا شود.
2. نقطه‌گذاری: در نگارش متن، اگر کلمه "فرّار" در وسط جمله قرار گیرد، باید توجه کرد که جملات و عبارات پیرامونی آن، به درستی با علائم نگارشی مناسب متصل شوند.
3. استفاده در جمله: می‌توان از کلمه "فرّار" در جملات مختلف استفاده کرد. به عنوان مثال: "او یک فرّار ماهر است که همیشه از خطرات فرار می‌کند."

نکات دیگر:

• معانی مختلف: "فرّار" می‌تواند معانی مختلفی بسته به سیاق و زمینهٔ جمله داشته باشد. به همین دلیل مهم است که کلمه در متن به درستی قرار گیرد.
• مترادف‌ها: در جایگاه‌های مختلف می‌توان از مترادف‌هایی مانند "گریزنده" یا "فروگذار" استفاده کرد، اما "فرّار" به طور خاص به معنی کسی است که در حال فرار است.

با رعایت این نکات، می‌توان به درستی از کلمه "فرّار" در نگارش و زبان گفتاری استفاده کرد.