آواشناسی صوتی شاخه‌ای از زبان‌شناسی است که به مطالعه ویژگی‌های صوتی گفتار و نحوه‌ی تولید و درک این صداها می‌پردازد. استفاده از این واژه شامل رعایت قواعد زیر در فارسی و نگارش است:

1. فاصله‌ها: میان کلمات باید فاصله مناسب رعایت شود. به عنوان مثال، «آواشناسی صوتی» باید با فاصله نوشته شود و نه به صورت متصل.

2. حروف بزرگ: در ابتدای جمله، اولین حرف باید بزرگ باشد. به عنوان مثال: «آواشناسی صوتی یک رشته علمی است.»

3. نقل قول‌ها: اگر از کلمه یا عبارتی دیگر استفاده می‌شود، از علامت‌های نقل قول (« ») استفاده کنید. مثلاً: «آواشناسی صوتی» یک مفهوم کلیدی در زبان‌شناسی است.

4. نقطه‌گذاری: در پایان جملات باید از نقطه استفاده کرد و در جملات پرسشی از علامت سوال (؟) استفاده شود.

5. توجه به معنا: هنگام استفاده از کلمات، باید اطمینان حاصل شود که معنی آنها در متن به درستی منتقل شده است.

6. پیوستگی و انسجام متن: جملات باید به گونه‌ای ترتیب داده شوند که متن کلی انسجام داشته باشد و خواننده بتواند به راحتی منظور را درک کند.

7. نحوه‌ی نگارش: اگر کلمه یا عبارتی از زبان‌های دیگر وارد می‌شود، مانند «phonetics»، بهتر است معادل فارسی آن را نیز ارائه دهید.

با رعایت این قواعد می‌توان نوشتاری صحیح و واضح در مورد «آواشناسی صوتی» داشت.