کلمه "حاکمیت" در زبان فارسی به معنای قدرت و توانایی للکنترل و اداره امور یک جامعه یا کشور است. در این‌جا چند نکته درباره قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این کلمه آورده شده است:

1. نحوه نوشتار: کلمه "حاکمیت" به صورت صحیح باید به همین شکل و با اعراب "حاکم" و "یت" نوشته شود.

2. جمع بستن: برای جمع بستن "حاکمیت" می‌توان از "حاکمیت‌ها" استفاده کرد. مثلاً: "حاکمیت‌های مختلف در تاریخ".

3. استفاده در جمله: حاکمیت معمولاً به عنوان یک اسم غیرقابل شمارش به کار می‌رود، ولی می‌توان مفاهیمی مانند "قانون" یا "نظام" را در ترکیب با آن استفاده کرد. مثلاً: "حاکمیت قانون بر جامعه الزامی است."

4. توصیف: می‌توان از صفاتی برای توصیف حاکمیت استفاده کرد. مثلاً: "حاکمیت دموکراتیک"، "حاکمیت مطلق" و یا "حاکمیت ملی".

5. قواعد نگارشی: در نوشتار رسمی و مقالات، بهتر است از واژه "حاکمیت" به جای معادل‌های انگلیسی آن (مانند "sovereignty") استفاده شود تا از زبان فارسی حمایت شود.

6. استفاده صحیح در مکالمات: در گفت‌وگوها و بحث‌ها، باید دقت کرد که حاکمیت به چه دلیلی و در چه متنی مطرح می‌شود.

این نکات می‌تواند به بهبود مهارت‌های نگارشی و فهم دقیق‌تر از مفهوم حاکمیت در زبان فارسی کمک کند.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "حاکمیت" در جمله آورده شده است:

1. حاکمیت ملی به معنای استقلال کشور در تصمیم‌گیری‌های داخلی و خارجی است.
2. حاکمیت قانونی یکی از ارکان اصلی یک دولت دموکراتیک به شمار می‌آید.
3. روابط بین کشورها باید بر اساس احترام به حاکمیت یکدیگر شکل گیرد.
4. تحولات سیاسی اخیر بر حاکمیت قانون در کشور تأثیر گذاشته است.
5. مردم با رأی‌گیری، حاکمیت خود را بر انتخاب نمایندگانشان اعمال کردند.

اگر به مثال‌های بیشتری نیاز دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!