کلمه "راهبان" در زبان فارسی به معنای افرادی است که در یک راه و مسیری خاص (معنوی، روحانی یا اجتماعی) حرکت می‌کنند و معمولاً به کسانی اطلاق می‌شود که در راهی روحانی یا مذهبی پایبند هستند. در مورد قواعد نگارشی و استفاده از این کلمه نکات زیر را می‌توان مد نظر قرار داد:

1. نحوه نوشتن: کلمه "راهبان" با حرف "ب" نوشته می‌شود و در صورت نیاز به جمع بستن، به همین شکل باقی می‌ماند.

2. استفاده از علامت‌های نگارشی: وقتی "راهبان" در یک جمله به کار می‌رود، باید به قواعد علامت‌گذاری دقت شود. به عنوان مثال، اگر جمله‌ای باشد که شامل "راهبان" است، باید اطمینان حاصل شود که فاصله‌ها و ویرگول‌ها به درستی رعایت شده‌اند.

3. جنس و عدد: "راهبان" به نوعی جمع مذکر است و در محاورات یا متون علمی باید دقت کرد که با ضمایر و صفات مناسب همخوانی داشته باشد.

4. جایگاه کلمه در جمله: مانند بسیاری از کلمات فارسی، "راهبان" می‌تواند در جایگاه‌های مختلفی در جمله قرار گیرد (فعل، فاعل، مفعول) ولی در هر صورت باید با سایر کلمات جمله هماهنگ و همخوانی داشته باشد.

به عنوان مثال:

• "راهبان در جستجوی حقیقت هستند."
• "برخی از راهبان در کارهای اجتماعی نیز فعال‌اند."

با رعایت این اصول می‌توان از "راهبان" به شکل صحیح و مؤثر در نگارش استفاده کرد.

1. راهبان در آرامش باطنی خود به مراقبه و نیایش می‌پردازند تا به کمال نزدیک‌تر شوند.
2. داستان‌های گذشته دربارهٔ راهبان که در دل کوه‌ها زندگی می‌کردند، همیشه شنیدنی و الهام‌بخش بوده است.
3. در این مراسم مذهبی، راهبان به سرشت وجودی انسان و معنای زندگی اشاره کردند.