رخساره

کلمه "رخساره" به معنای چهره یا صورت است و در ادبیات فارسی به‌ویژه در شعر و نثر قدیم کاربرد زیادی دارد. برای بیان قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این کلمه، می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. نوشتار: واژه "رخساره" باید به‌درستی و با املای صحیح نوشته شود. املای آن به این صورت است: رخساره.

2. تلفظ: این کلمه به‌صورت [roxˈsɒːre] تلفظ می‌شود. توجه به تلفظ صحیح در گفتار و نوشتار مهم است.

3. قید و مفرد و جمع:

   • "رخساره" به‌صورت مفرد به کار می‌رود. جمع آن به‌صورت "رخسارها" یا "رخساره‌ها" است، اما به‌ندرت در متون رسمی استفاده می‌شود.

4. کاربرد در جملات: این کلمه معمولاً در توصیف زیبایی یا حالت چهره به کار رفته و در اشعار و نثر ادبی استفاده می‌شود. مثال:

   • "رخساره‌اش چون ماه می‌درخشید."
   • "به یاد رخساره او، دل از کجا بی‌خود بود."
5. نکات نگارشی:
   • هنگام استفاده از کلمه "رخساره" در جملات، توجه به نبض جمله و هماهنگی آن مهم است.
   • اگر در متن ادبی یا شعری استفاده شود، می‌توان از عبارات توصیفی و تشبیهی استفاده کرد تا زیبایی کلام افزایش یابد.

با رعایت این نکات و قواعد، می‌توان از کلمه "رخساره" به‌خوبی در نوشتار و گفتار استفاده کرد.

البته، در اینجا چند مثال برای کلمه "رخساره" در جملات آورده شده است:

1. رخساره‌اش به مانند گل در بهار، زیبایی خاصی داشت.
2. یا مریم زرخساره، در هر جمعی توجه همه را به خود جلب می‌کرد.
3. او با لبخند بر رخساره‌اش، دنیای اطراف را روشن‌تر می‌کرد.
4. رخساره‌ی پر از نشاطش هر غم و اندوهی را از دل‌ها می‌زدود.
5. در وصف او گفتند: رخساره‌ای دارد که دل هر بیننده‌ای را می‌رباید.

اگر نیاز به مثال‌های بیشتری دارید یا جملات خاص‌تری مد نظر است، خوشحال می‌شوم کمک کنم!