رخساره

کلمه "رخساره" به معنای چهره یا صورت است و در ادبیات فارسی به‌ویژه در شعر و نثر قدیم کاربرد زیادی دارد. برای بیان قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این کلمه، می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. نوشتار: واژه "رخساره" باید به‌درستی و با املای صحیح نوشته شود. املای آن به این صورت است: رخساره.

2. تلفظ: این کلمه به‌صورت [roxˈsɒːre] تلفظ می‌شود. توجه به تلفظ صحیح در گفتار و نوشتار مهم است.

3. قید و مفرد و جمع:

   • "رخساره" به‌صورت مفرد به کار می‌رود. جمع آن به‌صورت "رخسارها" یا "رخساره‌ها" است، اما به‌ندرت در متون رسمی استفاده می‌شود.

4. کاربرد در جملات: این کلمه معمولاً در توصیف زیبایی یا حالت چهره به کار رفته و در اشعار و نثر ادبی استفاده می‌شود. مثال:

   • "رخساره‌اش چون ماه می‌درخشید."
   • "به یاد رخساره او، دل از کجا بی‌خود بود."
5. نکات نگارشی:
   • هنگام استفاده از کلمه "رخساره" در جملات، توجه به نبض جمله و هماهنگی آن مهم است.
   • اگر در متن ادبی یا شعری استفاده شود، می‌توان از عبارات توصیفی و تشبیهی استفاده کرد تا زیبایی کلام افزایش یابد.

با رعایت این نکات و قواعد، می‌توان از کلمه "رخساره" به‌خوبی در نوشتار و گفتار استفاده کرد.