عبارت "زبان اول" به معنای زبانی است که فرد از بدو تولد یا در سنین کودکی با آن آشنا شده و به‌طور طبیعی از آن استفاده می‌کند. در زیر به برخی نکات نگارشی و قواعد فارسی مربوط به این عبارت اشاره می‌کنم:

1. نحوه نوشتار: عبارت "زبان اول" باید با حروف فارسی و به صورت جداگانه نوشته شود.

2. استفاده از اعراب: در متون رسمی یا ادبی، اعراب‌گذاری می‌تواند به وضوح معنا کمک کند، اما در متون عمومی معمولاً اعراب‌گذاری ضروری نیست.

3. تطابق جمع و مفرد: اگر بخواهید از این عبارت در جمع استفاده کنید، می‌توانید بگویید "زبان‌های اول".

4. نسبت به دیگر زبان‌ها: در متن‌هایی که به مقایسه زبان اول با سایر زبان‌ها می‌پردازند، بهتر است از عبارت "زبان دوم" و "زبان خارجی" نیز استفاده شود.

5. نکات نگارشی: در متون رسمی و علمی، بهتر است از فاصله مناسب میان کلمات، استفاده صحیح از علائم نگارشی و رعایت قواعد خط مانند بزرگ و کوچک نوشتن حروف (مانند "زبان اول" در ابتدای جمله) استفاده شود.

6. به کارگیری در جملات: در نوشتار خود می‌توانید از این عبارت در موقعیت‌های مختلفی استفاده کنید. به عنوان مثال: "زبان اول من فارسی است." یا "زبان‌های اول در تعیین هویت فرد تأثیر زیادی دارند."

با رعایت این نکات می‌توانید به درستی از عبارت "زبان اول" در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.