شنوایی نگارۀ پایه

کلمه «شنوایی» در زبان فارسی به معنای قابلیت شنیدن یا حس شنوایی است. برای نگارش و استفاده از این کلمه در جملات و متون، رعایت چند نکته قواعدی و نگارشی ضروری است:

1. نحوه نگارش: کلمه «شنوایی» به صورت صحیح و با املای درست نوشته شود. این کلمه مرکب از «شنو» و «ایی» است.

2. جنس و تعداد: «شنوایی» به صورت مفرد به کار می‌رود. اگر بخواهید به پدیده‌های مختلف یا مقایسه بین شنوایی افراد صحبت کنید، می‌توانید از عبارات «شنوایی‌ها» یا «شنوایی‌های مختلف» استفاده کنید.

3. جمله‌سازی: در جملات می‌توان این کلمه را به شکل‌های مختلف به کار برد:

   • «شنوایی انسان‌ها یکی از حواس پنج‌گانه است.»
   • «مشکلات شنوایی ممکن است بر کیفیت زندگی فرد تأثیر بگذارد.»

4. استفاده از واژه‌های هم‌معنی: بسته به سیاق متن، می‌توانید از معادل‌ها یا مترادف‌های این کلمه نیز بهره ببرید، مانند «حس شنیداری» یا «پدیده شنوایی».

5. نگارش علمی و رسمی: در متون علمی یا رسمی، حتماً از نگارش استاندارد و مستند استفاده کنید و به معنی دقیق و علمی این کلمه توجه داشته باشید.

با رعایت این نکات، می‌توانید کلمه «شنوایی» را به‌طور مؤثر و مناسب در نوشتار خود به کار ببرید.