کلمه «شیدایی» در زبان فارسی به معنای حالتی از عشق و دلبستگی شدید است و به‌طور کلی به عنوان یک صفت و یا اسم به کار می‌رود. در زیر به برخی از قواعد نگارشی و استفاده‌ از این کلمه اشاره می‌کنم:

1. نحوه نوشتار: کلمه «شیدایی» باید به این شکل نوشته شود و از خط فاصله و یا اعراب‌گذاری خاصی استفاده نمی‌شود.

2. جنس: این کلمه به عنوان اسم، به جنس مؤنث تعلق دارد و می‌توان آن را به صورت صفت به کار بُرد. به عنوان مثال: «شیدایی او مثال‌زدنی بود».

3. صرف و نحو: می‌توان این کلمه را به راحتی در جملات به‌کار برد. به عنوان مثال:

   • «او در حالت شیدایی به سر می‌برد.»
   • «شیدایی عشق او را نمی‌توان وصف کرد.»

4. استفاده در شعر و نثر: کلمه «شیدایی» معمولاً در شعر و نثر ادبی به کار می‌رود و بار معنایی عاطفی و عاشقانه دارد. مثلاً: «شیدایی در دلش شعله‌ور شده بود.»

5. فرازهای مختلف: می‌توان از واژه‌های دیگر مانند «شیدا» (به معنای عاشق و دلبسته) و همچنین ترکیب‌های آن مانند «شیدایی ایران» یا «شیدایی در عشق» نیز استفاده کرد.

توجه به این نکات می‌تواند به نگارش صحیح و زیباتر کمک کند.

1. شیدایی قلبم در میان گل‌های بهاری، جانی دوباره به زندگی‌ام بخشید.
2. او با چشم‌های شیدایی‌اش، رازهایی را در دل شب فاش کرد.
3. صدای موسیقی ملایم در فضا، حس شیدایی را در روح همه حاضران زنده کرد.