در زبان فارسی، «عرض» و «نقطه» هر یک قواعد خاص نگارشی و استفاده دارند. در ادامه به توضیحات مختص هر یک می‌پردازیم:

عرض

1. تعریف: «عرض» به معنی وسعت یا ابعاد افقی یک شیء است. همچنین به معنای بیان کردن یک موضوع یا نظر نیز به کار می‌رود.
2. استفاده در جمله:
   • به عنوان اسم: «عرض این میز ۱۰۰ سانتی‌متر است.»
   • به عنوان فعل: «من می‌خواهم عرض کنم که...»
3. نکات نگارشی:
   • «عرض» به صورت مفرد و جمع نمی‌شود.
   • در نوشتار رسمی، از «عرض» به عنوان معادل «نظرم را بیان می‌کنم» در مکالمات استفاده می‌شود.

نقطه

1. تعریف: «نقطه» یکی از علائم نگارشی است که برای پایان جمله یا نشان‌دادن مکث کوتاه استفاده می‌شود.
2. استفاده در جمله:
   • برای پایان جملات: «من به کتابخانه می‌روم.»
   • در فهرست‌نویسی: «۱. کتاب اول. ۲. کتاب دوم.»
3. نکات نگارشی:
   • بعد از نقطه، باید حرف اول جمله جدید بزرگ نوشته شود.
   • نقطه برای نشان‌دادن اختصارات نیز به کار می‌رود: مثل «دکتر» که به صورت «د.» نوشته می‌شود.

ترکیب «عرض» و «نقطه»

گاهی اوقات ممکن است بخواهید در یک متن به مفهوم یا موضوعی اشاره کنید که شامل هر دو کلمه «عرض» و «نقطه» باشد. در این صورت می‌توانید از هر دو کلمه به درستی و با رعایت قواعد نگارشی استفاده کنید.

مثال: «در جلسه، من عرض کردم که نقطه اصلی بحث ما باید بر روی توسعه پایدار باشد.»

در کل، رعایت قواعد نگارشی و زبان‌شناختی در استفاده از این کلمات اهمیت دارد تا نوشته شما واضح و قابل فهم باشد.