کلمه "عیب‌یابی" در زبان فارسی به معنای شناسایی و تشخیص نواقص و مشکلات یک سیستم، دستگاه، یا فرآیند به کار می‌رود. در اینجا چند قاعده و نکته نگارشی مربوط به این کلمه را بررسی می‌کنیم:

1. نوشتار: "عیب‌یابی" با استفاده از خط تیره بین "عیب" و "یابی" نوشته می‌شود. خط تیره در اینجا برای ترکیب دو کلمه به منظور ساخت یک کلمه جدید به کار رفته است.

2. مفهوم: "عیب" به معنی نقص، اشکال یا مشکل است و "یابی" به معنای شناسایی و کشف می‌باشد. بنابراین، "عیب‌یابی" به معنای شناسایی و کشف نقایص و مشکلات است.

3. کاربرد: این کلمه معمولاً در زمینه‌های فنی و مهندسی، نظیر تعمیرات و نگهداری دستگاه‌ها، نرم‌افزارها و سیستم‌های مختلف به کار می‌رود.

4. قواعد دستوری: چون این کلمه یک ترکیب است، به عنوان یک اسم مفرد در جملات به کار می‌رود. مثلاً: "فرایند عیب‌یابی نیاز به دقت دارد."

5. جمع‌سازی: برای جمع‌بندی این کلمه می‌توان از "عیب‌یابی‌ها" استفاده کرد.

با رعایت این قواعد و نکات، می‌توانید به درستی از کلمه "عیب‌یابی" در نگارش‌های خود استفاده کنید.