کلمه «فاصله‌یابی» ترکیبی از دو بخش «فاصله» و «یابی» است. در اینجا به بررسی قواعد و نگارش مرتبط با این کلمه می‌پردازیم:

1. اضافه کردن «یابی»: در فارسی، زمانی که یک کلمه با فعل «یابی» ترکیب می‌شود، معمولاً به معنای «یافتن» یا «شناسایی» فاصله‌ها است. لذا این ترکیب به معنای شناسایی یا نیافتن فاصله‌ها به کار می‌رود.

2. تنوین: این کلمه به تنهایی تنوین نمی‌گیرد؛ زیرا کلمات که با یاب یا یابی ترکیب شده‌اند، معمولاً تنوین نخواهند داشت.

3. علامت فاصله: برای نشان دادن اتصال بین دو بخش «فاصله» و «یابی»، از علامت «ـ» یا «» استفاده می‌شود.

4. نوشتار صحیح: نوشتار صحیح این کلمه به صورت «فاصله‌یابی» است و باید به همین شکل در متن‌های رسمی به کار رود.

5. قواعد نگارشی: در متون رسمی و علمی، بهتر است کلمات ترکیبی مانند «فاصله‌یابی» با دقت و رعایت قواعد نگارشی استفاده شوند تا مفهوم به درستی منتقل شود.

به طور کلی، «فاصله‌یابی» یک کلمه ترکیبی است که در متون علمی، فنی و حتی محاوره‌ای به معنای شناسایی فاصله‌ها کاربرد دارد.