فریبگر

کلمه «فریبگر» در زبان فارسی به معنای کسی است که دیگران را فریب می‌دهد و به نوعی به عنوان یک صفت یا نام به کار می‌رود. در استفاده از این کلمه و در نوشتار فارسی، برخی از قواعد و نکات نگارشی وجود دارد که باید رعایت شود:

1. جدا نوشتن: کلمه «فریبگر» یک واژه ترکیبی است و باید به صورت پیوسته نوشته شود، نه جدا.

2. تلفظ: هنگام استفاده از این کلمه، به تلفظ صحیح آن «فَرِیب‌گَر» توجه کنید.

3. نقش کلمه: «فریبگر» معمولاً به عنوان اسم و به معنای شخصی که دیگران را فریب می‌دهد به کار می‌رود.

4. استفاده از واژه در جملات: می‌توانید این کلمه را در متن‌های مختلف، چه ادبی و چه علمی، به کار ببرید؛ مثلاً: «او یک فریبگر ماهر است که به راحتی می‌تواند دیگران را فریب دهد.»

5. مترادف‌ها: برای افزایش دایره واژگان، می‌توانید از مترادف‌های این کلمه نیز استفاده کنید، مانند «دغلکار» یا «نیرنگ باز».

6. قید و صفت: می‌توانید از این کلمه به همراه قیدها و صفات دیگر نیز استفاده کنید؛ به‌عنوان مثال: «هشدار! این فرد فریبگر بسیار ماهر است.»

با رعایت این نکات می‌توانید در نگارش خود، از کلمه «فریبگر» به درستی استفاده کنید.