فریبگر

کلمه «فریبگر» در زبان فارسی به معنای کسی است که دیگران را فریب می‌دهد و به نوعی به عنوان یک صفت یا نام به کار می‌رود. در استفاده از این کلمه و در نوشتار فارسی، برخی از قواعد و نکات نگارشی وجود دارد که باید رعایت شود:

1. جدا نوشتن: کلمه «فریبگر» یک واژه ترکیبی است و باید به صورت پیوسته نوشته شود، نه جدا.

2. تلفظ: هنگام استفاده از این کلمه، به تلفظ صحیح آن «فَرِیب‌گَر» توجه کنید.

3. نقش کلمه: «فریبگر» معمولاً به عنوان اسم و به معنای شخصی که دیگران را فریب می‌دهد به کار می‌رود.

4. استفاده از واژه در جملات: می‌توانید این کلمه را در متن‌های مختلف، چه ادبی و چه علمی، به کار ببرید؛ مثلاً: «او یک فریبگر ماهر است که به راحتی می‌تواند دیگران را فریب دهد.»

5. مترادف‌ها: برای افزایش دایره واژگان، می‌توانید از مترادف‌های این کلمه نیز استفاده کنید، مانند «دغلکار» یا «نیرنگ باز».

6. قید و صفت: می‌توانید از این کلمه به همراه قیدها و صفات دیگر نیز استفاده کنید؛ به‌عنوان مثال: «هشدار! این فرد فریبگر بسیار ماهر است.»

با رعایت این نکات می‌توانید در نگارش خود، از کلمه «فریبگر» به درستی استفاده کنید.

1. او همیشه با لبخندی فریبنده به جمع نزدیک می‌شود و ذهن‌ها را به راحتی تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما در دلش فریبگری نهفته است.
2. داستان آن فریبگر که قلب‌های بسیاری را شکسته، به یکی از افسانه‌های معروف تبدیل شده است.
3. با وجود اینکه او یک فریبگر ماهر است، اما در نهایت، حقیقت همیشه خود را آشکار می‌کند.