در زبان فارسی، فعل‌ها به دو دسته کلی تقسیم می‌شوند: فعل‌های قاعده‌مند و فعل‌های بی‌قاعده. فعل‌های بی‌قاعده، به فعل‌هایی اطلاق می‌شود که تغییرات آن‌ها در زمان‌های مختلف (ماضی، مضارع، آینده و ...) مطابق با قاعده‌های مشخص و معین نیست.

1. تعریف فعل بی‌قاعده:

فعل بی‌قاعده به فعل‌هایی گفته می‌شود که هنگام صرف شدن، تغییرات ناهمگونی را تجربه می‌کنند و بر اساس قاعده‌ی معمول تمامی فعل‌ها صرف نمی‌شوند.

2. مثال‌های رایج:

• بودن:
  • ماضی: بود
  • مضارع: هست
  • آینده: خواهد بود
• دیدن:
  • ماضی: دید
  • مضارع: می‌بیند
  • آینده: خواهد دید

3. ویژگی‌ها:

• تغییر صامت‌ها: در افعال بی‌قاعده، ممکن است صامت‌های فعل در زمان‌های مختلف تغییر کنند.
• نحوه‌ی صرف: صرف این افعال به قاعده‌های مشخصی نظیر «اضافه کردن پیشوندها» یا «تغییر ریشه» نیست و صرفاً حفظ شدنی است.

4. راهنمایی‌هایی برای استفاده:

• حفظ کردن: افرادی که به یادگیری فعل‌های بی‌قاعده مشغول‌اند، باید این افعال را به شکل جداگانه و با صرف آن‌ها حفظ کنند.
• تمرین نویسی و گفتاری: با نوشتن متن‌های مختلف یا مکالمه با دیگران می‌توان به آموخته‌های خود تسلط بیشتری پیدا کرد.

5. توجه به بافت:

استفاده‌ی صحیح از فعل‌های بی‌قاعده در جمله به معنای درست و هماهنگ بافت کمک می‌کند.

اگر سوال или موضوع خاصی درباره فعل‌های بی‌قاعده دارید، خوشحال می‌شوم که کمک کنم.