فعل ضعیف به فعلی اطلاق می‌شود که در آن، حرف‌آخر، دارای ویژگی‌های خاصی است. در زبان فارسی، این ویژگی‌ها به نوعی به دو دسته تقسیم می‌شوند: فعل‌های ضعیف فعلی و فعل‌های ضعیف تهی. در ادامه، به برخی از قواعد و نکات نگارشی درباره این نوع افعال اشاره می‌شود:

1. تعریف فعل ضعیف:

   • فعلی که در آن حرف‌آخر حرف صداداری باشد و یا به دلیل وجود حرف عله (واو، یاء) در انتهای آن، دچار تغییراتی در صرف و تصریف شود.

2. اشکال صرفی:

   • فعل‌های ضعیف معمولاً در حالت‌های صرفی مثل گذشته، حال و آینده دچار تغییر می‌شوند و گاهی یک یا چند حرف از آن حذف یا اضافه می‌شود.

3. قواعد تصریف:

   • در بعضی از زمان‌ها، به ویژه زمان‌های گذشته، ممکن است شکل آن تغییر کند. مثلاً در جمع یا در ضمایر شخصی.

4. حروف تغییر:

   • حروفی از جمله "واو" و "یاء" به عنوان حروف عله در فعل‌های ضعیف عمل کرده و ممکن است در قالب‌های مختلف فعل تأثیرگذار باشند.

5. فعل‌های بی‌قاعده:

   • برخی از فعل‌های ضعیف قواعد خاص خود را دارند و گاهی نمی‌توان به سادگی آن‌ها را با قواعد معمولی صرف کرد.
6. نگارش و کاربرد:
   • در نگارش متون ادبی و نوشتار رسمی، داشتن دقت در صرف و تغییرات فعل‌های ضعیف اهمیت زیادی دارد. استفاده نادرست از این افعال می‌تواند منجر به فهم نادرست یا ناواضحی شود.

مثال‌هایی از فعل‌های ضعیف:

• دویدن (دوید، می‌دود)
• نوشتن (نوشت، می‌نویسد)

با توجه به این نکات و قواعد، آشنایی با فعل‌های ضعیف و نحوه صرف آن‌ها مهم است تا بتوانید در نگارش فارسی، دقت و صحت لازم را رعایت کنید.