کلمه "قرار" در زبان فارسی دارای معانی و کاربردهای مختلفی است و می‌تواند به عنوان اسم، فعل، یا حتی در اصطلاحات مختلف استفاده شود. در ادامه به برخی از قواعد و نکات نگارشی مرتبط با این کلمه اشاره می‌شود:

۱. نقش‌های دستوری:

• به عنوان اسم: "قرار" می‌تواند به معنای توافق یا ملاقات استفاده شود. مثلاً "قرار ملاقات".
• به عنوان فعل: "قرار دادن" به معنای گذاشتن یا تنظیم کردن.

۲. به‌کارگیری در جملات:

• "ما در ساعت ۳ بعدازظهر قرار داریم."
• "او را به قرار گذاشتن روی میزم دعوت کردم."

۳. استفاده عبارات و اصطلاحات:

• "قرار داد": به توافق کتبی یا شفاهی بین دو طرف اشاره دارد.
• "قرارگاه": به محلی که به منظور خاصی (معمولاً نظامی) تعیین شده است، اشاره می‌کند.

۴. نکات نگارشی:

• کلمه "قرار" در متن باید با دقت و به‌طور منطقی به کار رود تا منظور از آن مشخص باشد.
• توجه به علامت‌گذاری مناسب، به ویژه در جملاتی که از "قرار" به عنوان اسم یا فعل استفاده می‌شود، اهمیت دارد.

۵. تلفظ و نوشتار:

• "قرار" به صورت "qarar" تلفظ می‌شود و به خاطر وجود حرف "ق" در ابتدای آن، به صورت "ق" نوشته می‌شود.
• در نوشتار رسمی باید از املای صحیح آن استفاده کرد و از به‌کارگیری غلط‌های املایی خودداری نمود.

با رعایت این قواعد و نکات، می‌توان به شکل مؤثری از کلمه "قرار" در نوشتار و گفتار استفاده کرد.

1. ما برای دیدار دوستانه‌مان روز شنبه در کافه قرار گذاشتیم.
2. او به من گفت که نمی‌تواند در قرار ملاقات امروز شرکت کند.
3. قرار است که پروژه جدید هفته آینده به اتمام برسد.