کلمه "کاواک تابشگر" به دو بخش تقسیم می‌شود: "کاواک" و "تابشگر". هر یک از این بخش‌ها قواعد خاص خود را در زبان فارسی دارند. در ادامه به بررسی این دو واژه و قواعد نگارشی مربوط به آن‌ها می‌پردازیم:

1. کاواک

• تعریف: "کاواک" به معنای حفره یا فضای خالی در یک جسم است.
• قواعد نگارشی:
  • این کلمه به صورت مستقل و بدون نیاز به تغییر نگارش به کار می‌رود.
  • در نگارش متنی، اگر بخواهید به ویژگی یا توصیف خاصی از این کلمه اشاره کنید، می‌توانید از صفات و قیدها استفاده کنید.

2. تابشگر

• تعریف: "تابشگر" به معنای منبع تابش یا اشعه است.
• قواعد نگارشی:
  • این کلمه از دو بخش "تابش" و "گر" تشکیل شده است. "گر" در اینجا به معنای عامل است و به کسی یا چیزی که تابش را ایجاد می‌کند اشاره دارد.
  • مانند "کاواک"، این واژه نیز به صورت مستقل و با توجه به سیاق جملات و متن به کار می‌رود.

نکات نگارشی

• حروف بزرگ و کوچک: اگر در ابتدای جمله یا در عنوان‌ها استفاده شود، باید با حرف بزرگ نوشته شود: "کاواک تابشگر".
• فاصله: بین دو واژه یک فاصله وجود دارد؛ بنابراین "کاواک تابشگر" صحیح است و از نوشتن آن به صورت "کاواکتابشگر" باید خودداری کرد.
• استفاده در جملات: به عنوان مثال: "کاواک تابشگر در طراحی سیستم‌های نوری بسیار کاربرد دارد."

نتیجه‌گیری

در مجموع، "کاواک تابشگر" به معنای نوعی منبع تابش با حفره یا فضای خالی است که در متن‌ها و جملات مختلف به راحتی و با توجه به قواعد ذکر شده استفاده می‌شود.